همشهری آنلاین_حسن حسن‌زاده: اما «سمیرا جرجانی» بانوی کوهنورد گرگانی که هفته گذشته فتح قله توچال را هم به کارنامه افتخاراتش اضافه کرد، تنها ۵ سال پس از آن تصادف و قطع شدن پایش روی بام ایران ایستاد. جرجانی سال ۱۳۹۱ نخستین بانوی معلول ایرانی لقب گرفت که با پای مصنوعی بام ایران را فتح کرد و هنوز هم برای فتح قله‌های افتخار انگیزه‌های فراوان دارد. با او پس از صعود موفقیت‌آمیزش به قله توچال و ایستادن بر بام تهران گفت‌وگو کردیم.
هنوز آن بعدازظهر تلخ را فراموش نکرده است؛ همان روزی که دست سرنوشت، یکی از پاهایش را گرفت تا به دختر پرجنب و جوشی که عاشق دویدن بود، روی دیگر زندگی را نشان بدهد. حالا که ۱۴ سال از آن حادثه می‌گذرد و جرجانی با اراده آهنینش مچ معلولیت را خوابانده، یادآوری روز حادثه نه تنها برایش دردناک نیست بلکه مسیر پر پیچ و خم موفقیت را به خاطرش می‌آورد.
می‌گوید: «کنار خیابان منتظر تاکسی بودم که آن حادثه رخ دارد. خودرویی که تعادلش را در اثر وزش شدید باد از دست داده بود به من برخورد کرد. بلافاصله یکی از پاهایم در اثر شدت ضربه قطع شد. جراحت به اندازه‌ای بود که مرا برای جراحی به تهران منتقل کردند. وقتی به هوش آمدم پزشکان گفتند یکی از پاهایم قطع شده. تازه آنجا بود که فهمیدم چه اتفاقی برایم افتاده.
وقتی به جای خالی پایم نگاه کردم، تصاویر والیبال بازی کردن با برادرهایم و لذت دویدن در طبیعت پیش چشم‌هایم آمد.» مکثی می‌کند و ادامه می‌دهد: «نگران پدرم بودم که می‌گفت چطور دوباره راه رفتن سمیرا را ببینم. تمام وجودم با این حرف پدر پر از حسرت شد. اما همان لحظه در بیمارستان به خودم قول دادم خیلی طول نمی‌کشد که آرزوی پدرم را برآورده می‌کنم. چند ماه بعد وقتی زخم پایم بهبود پیدا کرد، حتی بدون کمک عصا ایستادم و پیش از گرفتن پروتز با برادرهایم والیبال بازی کردم. همان روزها بود که تصمیم گرفتم سراغ ورزش حرفه‌ای بروم و معلولیت را شکست بدهم.»
- تولدی دیگر
زمستان سال ۱۳۸۷ برای این بانوی کوهنورد فصل تولدی دیگر بود. تنها ۲ سال از آن حادثه تلخ می‌گذشت اما جرجانی نخستین بار همراه با یک گروه کوهنوردی، ارتفاعات «تی‌گردی کوه» استان گلستان را فتح کرد؛ صعودی که آغاز یک راه پر و پیچ و خم برای فتح دماوند بود. می‌گوید: «علاقه‌ام به طبیعت و کوهپیمایی باعث شد یک روز به هیئت کوهنوردی گرگان بروم و ثبت‌نام کنم. خیلی‌ها وقتی فهمیدند یکی از پاهایم مصنوعی است و برای کوهنوردی آمده‌ام تعجب کردند. اما من تصمیمم را گرفته بودم. بعد از فتح نخستین قله بود که رئیس هیئت کوهنوردی گرگان به خانه ما آمد و گفت با این پشتکار حتی می‌توانی دماوند را هم فتح کنی؛ آن‌وقت نخستین بانوی معلول می‌شوی که با پای مصنوعی روی بام ایران ایستاده. همین پیشنهاد بود که انگیزه مرا بیشتر کرد. تابستان همان سال همراه با کوهنوردان خانه کوهنوردان گرگان برای هم‌هوایی قله ۴ هزار متری شاهوار در مرز گلستان و سمنان را فتح کردم تا قدم اول برای فتح دماوند را محکم بردارم.»
تابستان یک سال بعد نوبت به فتح دماوند رسید. جرجانی همراه با همان گروه گرگانی از جبهه شمالی راهی بام ایران شد. اما ماجرا طور دیگری رقم خود. او می‌گوید: «تصور می‌کردم حالا دیگر برای فتح دماوند آماده‌ام. همراه با گروه از کمپ اول گذشتم و شوق فتح دماوند به جانم افتاد. اما در ارتفاع ۵ هزارمتر دیگر کم آوردم و از پیشروی باز ماندم. وقتی بقیه گروه راهی قله شدند تصمیم گرفتم آنقدر تمرین کنم که بالاخره روی بام ایران بایستم.»
- وقتی روی بام ایران ایستادم...
ناکامی در نخستین صعود به دماوند، پایان کار این بانوی کوهنورد نبود. ۳ سال بعد، جرجانی قوی‌تر از گذشته به دماوند برگشت و این بار رؤیای فتح دماوند را به واقعیت تبدیل کرد. وقتی حرف ایستادن روی بام ایران، آن هم با یک پای مصنوعی به میان می‌آید، دوباره آن لحظه‌های غرورآفرین برایش زنده می‌شود.
می‌گوید: «پس از ناکامی در نخستین صعود به دماوند کوتاه نیامدم. ۳ سال تمرین کردم و هر هفته به دل کوه می‌زدم تا آن یک قدم آخر فتح دماوند را هم با قدرت بردارم. تابستان سال ۱۳۹۱ همراه با گروه کانون کوهنوردان گرگان از جبهه جنوبی راهی دماوند شدم. خیلی‌ها نگران وضعیت جسمی من بودند و به سرپرست گروه می‌گفتند سمیرا نمی‌تواند تا قله پیش بیاید.
اما ابراهیم علی اکبرزاده، سرپرست گروه که من موفقیت‌هایم در کوهنوردی را مدیون او هستم از من حمایت کرد.» جرجانی از لحظه‌های غرورآمیز فتح دماوند می‌گوید: «هر قدم که به قله نزدیک می‌شدم لحظه تصادف، بیمارستان و روزهای تلخ پس از حادثه دوباره به ذهنم هجوم می‌آورد. اما همه آن تصاویر مثل نیروی محرکه، مرا به سمت قله هل می‌داد. می‌خواستم به خودم ثابت کنم که این مسیر طولانی را با اراده خودم پیش آمده‌ام. وقتی به قله رسیدم و روی بام ایران ایستادم، با خودم عهد کردم یکبار دیگر هم به دماوند بیایم. سال ۱۳۹۴ باز هم دماوند را فتح کردم و هنوز هم شوق زیادی برای فتح دماوند دارم.»
- ماجرای صعود متفاوت به توچال
کوهنوردانی که هفته گذشته به توچال صعود کردند بانوی جوانی را دیدند که با ۲ عصا و یک پای مصنوعی پا به پای آنها به سمت قله پیش می‌آید. نخستین بانوی معلولی که با پای مصنوعی موفق به فتح دماوند شد، این بار به ارتفاعات شمال تهران پا گذاشت تا به کوهنوردان تازه‌کار برای فتح قله انگیزه بدهد.
می‌گوید: «همیشه دلم می‌خواست قله توچال را فتح کنم و در مسیر ارتفاعات شمال تهران با کوهنوردان جوان و تازه‌کار هم‌مسیر شوم. صبح یک روز تعطیل بود که همراه با چند کوهنورد دیگر از مسیر شیرپلا راهی قله شدم. جمعیت زیادی از کوهنوردان جوان پا به پای ما پیش می‌آمدند و خیلی‌ها نخستین تجربه صعودشان به یک قله حدود ۴ هزار متری بود.
در طول مسیر هر کسی که چشمش به عصاهای من می‌افتاد، قدم پیش می‌گذاشت و بابت اراده‌ام به من تبریک می‌گفت. وقتی به قله رسیدم، خانم جوانی که نخستین تجربه صعودش بود جلو آمد و از من تشکر کرد. علتش را که پرسیدم گفت: اراده آهنین تو به من و دوستان انگیزه داد که با وجود خستگی پا به پایت تا قله مقاومت کنیم. تا فتح قله آنقدر کوهنوردان به من محبت داشتند که صعود به توچال به جذاب‌ترین و متفاوت‌ترین صعود من تبدیل شد.»
جرجانی علاوه بر کوهنوردی، موفقیت در دیگر رشته‌های ورزشی را هم نشانه گرفته است. او از تصمیم تازه‌اش برای ورود به رشته وزنه‌برداری معلولان می‌گوید: «می‌خواهم به‌صورت حرفه‌ای وارد رشته وزنه‌برداری معلولان شوم. توان جسمی‌اش را دارم و این روزها در حال برنامه‌ریزی برای ورود به این رشته هستم. شاید یک روز در وزنه‌برداری هم روی سکوی موفقیت بایستم.»
نظر شما